شیخ مهنه بود در قبض عظیم‏

شد بصحرا دیده پر خون دل دو نیم‏

دید پیر روستاییرا ز دور

گاو مى‏بست و از او میریخت نور

شیخ سوى او شد و کردش سلام‏

شرح داد آن حال قبض خود تمام‏

پیر چون بشنید گفت اى بو سعید

از فرود فرش تا عرش مجید

گر کنند این جمله پر ارزن تمام‏

نى به یک کرت بصد کرت مدام‏

وربود مرغى که چیند آشکار

دانه ارزن بسى سال هزار

ور ز بعد آنکه تا چندین زمان‏

مرغ صد باره بپرد از جهان‏

از درش بویى نیابد جان هنوز

بو سعیدا زود باشد آن هنوز

طالبان را صبر مى‏باید بسى‏

طالب صابر نباشد هر کسى‏

تا طلب در اندرون ناید پدید

مشک در نافه ز خون ناید پدید

از درون نى چون طلب بیرون رود

گر همه گردون بود در خون رود

هر که را نبود طلب مردار او است‏

زنده نبود صورت دیوار او است‏

هر که را نبود طلب حیران بود

حاش لله صورت بیجان بود

گر بدست آید ترا گنج و گهر

در طلب باید که باشى گرم‏تر-

آنکه از گنج و گهر خورسند شد

هم بدان گنج و گهر دربند شد

هر که او در ره بچیزى ماند باز

شد بتش آنچیز گو با بت بساز

چون تنک ظرف آمدى بیدل شوى‏

از شرابى مست لا یعقل شوى‏

نى مشو آخر به یک جو مست نیز

مى طلب چون بى‏نهایت هست نیز